ADCN gaat nog maar één lamp per categorie uitreiken. Dé lamp.

De ADCN besluit om de jury te verzwaren, nu komt het voor dat er geen lampwinnaars in zitten. Ja en hoe kun je nu oordelen over andermans werk als je niet ten minste zelf ooit in staat bent geweest zo'n glimmend ding naar je hut te slepen. Waar! Andersom geldt ook dat de lampwinnaar van gisteren waarschijnlijk geen reet meer snapt van het razendsnel verschuivende communicatielandschap. Resultaten uit het verleden bieden immers geen garantie voor de toekomst. 

Prima allemaal, maar dan zit ik toch even met die bronzen lamp in mijn maag. Dat is zoiets als de propedeuse halen. Vet, maar niet cool. Of andersom. Dat is middelmaat belonen. Meedoen belangrijker maken dan winnen. Erosie, devaluatie, verniksing. 

Het probleem van de prijs der prijzen is veeleer dat er niet zoveel geweldig (zichtbaar) werk gemaakt wordt. Dus is het beter om per categorie één reus het podium op slepen. Welja, zoals de Oscars. Hét idee! En niet zoals nu, 'n idee, over verschillende categorieën bekronen ... zilver hier, brons daar ... blije beppers voor de vierde keer op het podium ... Neen: één idee, één categorie, één lamp. Dé lamp. De archetypische lamp die verrot moeilijk te winnen is. Kijk, dán doet het er toe wie er in de jury zit.

Niet internet, big data en retargetten maken merken groot, maar ideeën.

Even mijn punt maken. Wie kent Katy Perry niet? Nou? Dat zullen er niet veel zijn. Wie de documentaire gezien heeft weet dat ze geen one hit wonder is, bedacht door een of ander producersduo. Wat haar zo ongelofelijk goed maakt, is dat er iets haar hoofd brandt dat er uit moet. Voordat ze bekend werd schreef ze al honderden liedjes, werd ze gegijzeld door een paar platenmaatschappijen die haar niet vonden aansluiten bij wat het publiek vandaag cool vindt. En inderdaad ze houdt er een vreemd wereldbeeld op na.

Ze verpieterde, had geen cent. Te eigenwijs om zich aan te passen aan wat de markt zoekt. Zogenaamd. Voor wie de documentaire niet gezien heeft. Hij is meer dan de moeite waard. Wat Katy Perry doet, klopt van alle kanten, is consistent en coherent. Is oorspronkelijk, vreemd misschien, maar je wordt er vrolijk van. Katy Perry heeft een visie, een idee, dat ze opblaast tot gigantische proporties. Vijf hitsingles, van een album. Een record.

Voordat iedereen nu begint te mauwen over de kracht van sociale media, de long tale, miljoenen likes etcetera, even het punt maken dat ik beloofde te maken. Katy Perry staat waar zij nu staat omdat zij is wie ze is. Omdat ze een messcherpe visie heeft waarover het volgens haar moet gaan. Koersvast. Retargeten, zoekalgoritmen, big data, heel interessant allemaal, maar veel belangrijker en uiteindelijk van doorslaggevend de betekenis is het idee, de visie. Dát bepaalt uiteindelijk de magnitude van het succes. Voor bij elkaar bedachte rommel is zelfs de long tail te kort. I love Katie Perry, she's fun.

Sigma domineert de PC Hooftstraat.

Kick off van onze nieuwe campagne voor Sigma Coatings in de PC Hooftstraat. Het spreekt voor zich dat de schilders achter dit steigerdoek schilderen met Sigma S2U Allure Gloss.  

Creatie: Jos Cornelissen, Rob Linssen, Michiel Heesbeen; verantwoordelijk bij de klant Ann Heylen en Chantal Dufay.

Sigma en schilders zijn goed bezig!

Als je als verfmerk dichtbij schilders wilt staan, is 'Walk your talk' is een goede strategie om De Nationale Schildersdag te vieren. 3 april bezochten 60 teams van Sigma, bijna 1.000 schilderprojecten. Met t-shirts en gevulde koeken. Simpel is vaak mooi zat.

Luxaflex-actie betekent het einde van de huismug

Voor Woonprofessionals maakten we een actieadvertentie die in verschillende dag- en hah-bladen lekker groot (1/1) wordt geplaatst. Iedereen blij, behalve de mug. Maar dat is de bedoeling.

Plankbericht voor Nordwood Outside Furniture

Met een persbericht is het vaak hetzelfde. Je leeft je uit op je pc, wist daarna alles wat smeuïg is: klaar. Deze keer niet. Voor Nordwood Outside Furniture bedachten we deze plank slash USB-stick slash persbericht.

De plank is gemaakt van het verduurzaamde hout waarvan de meubels zijn gemaakt. Doorgaans is de tekstuur en de uitstraling van verduurzaamd hout (tuinpalen enzo) om te huilen. Dit is compleet andere koek. Dat wilden we natuurlijk wel even laten zien. 

Bovendien ligt een plank net wat dominanter in het postvak.

Nieuw voor Forbo: Marmoleum selected by Piet Boon

Een gure wind jaagt door Oostzaan. Buiten is het minus twee, binnen ontmoeten dealers Piet Boon en de selectie die hij heeft gemaakt uit de complete Marmoleumcollectie: Marmoleum selected by Piet Boon. Wij maakten het POS materiaal (je ziet echt beton) en genoten van de warme ontvangst. Forbo zet een nieuwe stap in het ontstoffen van Marmoleum. Dit wordt een succes. Proost!

Waarom kunstenaars zelden gesjeesde reclamecreatieven zijn.

Ik had ooit een art director die best leuk kon tekenen. Naar ik mij herinner waren het vooral aquarellen van Italiaanse architectuur en stemmige tegenlichtbeelden van stationshallen, zoiets. Ik vond het knap dat hij dat kon, en meer dan dat: ik was jaloers. Dankzij dat talent, leuk tekenen, wisten we klanten te verleiden, ze waren altijd helemaal blij als hij du moment een voorstel aanpaste. De artisticiteit van ons werk werd er mee onderstreept. Daarmee schiepen we een afstand tussen de opdrachtgever en het bureau, wat de klant dan weer terugzag op de factuur. Kortom: knap.

Ik ken meer art directors en copy writers, die niets liever willen dan hun innerlijke stem laten horen. Ze worden door de opdrachten die ze krijgen te veel in een keurslijf gedwongen. Ze zijn op zoek naar een overdrukventiel voor de ziel. En zoeken dat in vrij werk. Dat verbaast mij altijd. Waarom zou je dat willen? Je bent een gevierd creatief, je staat met ADCN-Lampen op het podium. Je bent populair en dat is logisch want je bent goed in wat je doet. Vanwaar die behoefte om ook autonoom een punt te drukken? Hoogst zelden breekt bij hen het inzicht door dat autonoom zijn iets anders is dan een opdracht hebben. Dat leven van wat opborrelt uit je binnenste iets anders is dan leven van je vermogen een opdracht om te buigen naar iets relevants en geinigs voor de mensen.

Die twee dingen lijken misschien op elkaar, maar hebben volstrekt niets met elkaar te maken. Het hebben van een binnenleven dat zo sterk is dat het ongevraagd en zonder tussenkomst van een trafficmanager, klant of marketingmens een uitweg zoekt en daar mee doorgaat, contre le coeur, is slechts weinigen gegeven. Er valt zelden toegevoegde waarde te ontdekken in de veruitwendiging van zielenpijn, of een poging om orde te scheppen in de chaos. Populariteit is wel het laatste waar je aan denkt als je in het atelier, achter je schrijftafel, of waar dan ook, een stem wilt geven aan iets dat gezegd moet worden. Reken niet op bijval of begrip. Verwacht geen naäapgedrag van jolige medeburgers die je zinnetjes gebruiken of je tekeningen, schilderijen, beelden op hun t-shirt zetten. Niets van dat alles. Verwacht geen plek in DWDD, of aandacht in een van de vele andere pratenovershows. Reken op niets. Want zeg nou eerlijk, wie is er geïnteresseerd in jouw unieke eigen stem? In jouw autonome werk? 

Dat is voor veel reclamecreatieven een brug te ver. Die geven op bij het uitblijven van bijval, van collegiale schouderklopjes. Wat ze maken mist de urgentie van een dwingend binnenste. Ze halen hun motivatie uit anderen. Maar die anderen zijn er niet. Nooit. Het blijft lang en vaak voor altijd stil. Succesvolle auteurs met een reclameachtergrond, we noemen geen namen, hebben moeite met het besef dat wat zij maken, niets anders is dan het kunstje dat ze deden tegenover hun opdrachtgevers. Ze vinden het zuur dat andere auteurs, ploeteraars die hun bron van binnen hebben, zo af en toe schutterend proberen uit te leggen dat er een verschil is. En dat wat de gesjeesde reclameman maakt kunstig is, maar geen kunst. Onbegonnen werk. Het verschil wordt weggewuifd met een bestsellerlist, likes en boxoffice-getallen. Marketing wordt in stelling gebracht tegenover een groep die daar geen boodschap aan heeft. Ze gooien met cijfers die geen indruk maken. De discussie bloed dood omdat er iemand gelijk moet hebben in de binaire wereld van het pratenoverprogramma.

Blijft dat het knap is wat ze maken. De boeken, de films en de foto’s. Leuk voor de mensen. Het heeft Facebook-value zogezegd. En dat is op zich al een ongelofelijke prestatie. Maar genoeg is het blijkbaar niet. Er schuurt onzekerheid. Ze willen meer. Diepgang, erkenning: kijk eens pappa wat een mooie tekening. Maar hoogst zelden beroert hun werk de ziel, ordent het de chaos of brengt het inzicht of troost, daarvoor is het te veel vermaak, iets om de tijd mee te doden, zoals ook reclame vermaak is, amusement, DWDD. Knap, meer niet.

Rijk wordt je door geen cent teveel te betalen

Drie advertenties voor de goedkoopste luxe drankengrutter van Nederland. In de Quote 500. Mediastrategisch een prima plek, want grootverdieners letten als geen ander op de centen. Bovendien hebben ze geen tijd om te shoppen, of het moet in de PC zijn. En niet te vergeten, wie met een krat Chivas Regal door Laren loopt, heeft bij RTL Boulevard al snel een 'serieus drankprobleem'. Art Director: Jos Cornelissen, Copy: Rob Linssen

Ja! Trek mij maar leeg.

Orgaandonatie. Altijd lastig. Waarom zou ik het in godsvredesnaam doen? Ja, die morele praat ken ik wel. Maar geef me nu eens een goed argument dat me raakt in mijn ziel? 

Belonging, geen merk kan zonder

Het merk en branding

Een merk, een ‘brand’, wat is het?

Een stuk ouder dan we denken.

Het heeft verschillende namen: imago, uitstraling, merk …

Oorspronkelijk is het is een teken dat insluit of uitsluit.

Het komt voort uit de behoefte van mensen om ergens bij te horen.

Religie, dorp, familie.

Belonging dus.

Er bij horen. 

Kijk eens naar je merk. 

Herken je iets van 'belonging'? 

Het is een krachtig attribuut. 

Een doorleefd merk kan niet zonder.

Zonder is een merk leeg en niet bestand tegen de deining van de tijd.

Is het een los geslagen schip.

Stoempend op de golven van een onmetelijk oceaan.

En kansloos in een wereld waarin opt in onderhand regel is.

Daar helpt geen viral aan.

Ultieme merkboomerang

Olympische campagne van Britisch Airways is geweldig, altijd goed: jezelf afraden om een groter goed te promoten: de ultieme merkboomerang. 

The media changed, the message didn't

Vind een goed thema en hou er aan vast. 'The whole picture' van The Guardian is zo'n thema. De tachtiger jaren waren overzichtelijk voor de journalist. Verzamel verschillende invalshoeken, hooguit een stuk of vier, wik en weeg en zie daar: the whole picture. 

Nu alles en iedereen ingeplugt is, is het aantal bronnen, meningen en feitjes gekmakend. Uit iedere kier spuit nieuws. The Guardian presenteert zich als multimediaal platform waar alles samenkomt. Met één helder doel: the whole picture. Geweldig! The media changed, the message didn't.

1986

2012

Een brandmanager die zijn bureaus uitkaffert, is zelden een goede brandmanager

Je hoort het wel eens, de roep om een merkregiseur. Merken zouden een in stukjes gehakt zieltogend bestaan leiden in de handen van een leger bureaus en ingevlogen creatieven. Het verband is zoek. Oplossingen worden ook aangedragen. Ligt hier geen schone taak voor senior creatieven las ik op Adformatie Online? Senior creatieven? 

De tijd dat reclamemakers het merk bestierden, ligt alweer tien jaar achter ons. De merkverantwoordelijkheid ligt toch echt bij van de eigenaar van het merk. Die we voor het gemak maar even de brandmanager noemen. Opgestuwd door resultaatafspraken en kostenbeheersing verliest deze nog al eens de essentie uit het oog. Althans zo lijkt het. Begrijpen ze wel wat een merk is? Nu.

Een merk is de conversatie over dat merk

Als je wilt weten of brandmanagers snappen wat een merk is, kijk dan naar de manier waarop op ze met hun bureaus omgaan. Omarmen ze de discussie, zijn ze lastig maar rechtvaardig, geven ze ruimte, zijn ze loyaal? Of voeren ze een voortdurend kostengevecht, gedragen ze zich als hangjongeren en laven ze zich aan hun macht? Is dat laatste het geval, dan is er serieus iets mis. 

Het merk is de conversatie over dat merk. Punt. Iedere conversatie telt. Dus bureautje afbekken is slecht voor de conversatie. Hoe fraai de commercial ook is die je op de buis slingert. De dagen van de bordkartonnen façade zijn voorbij. Eén Libor-rente gerucht en daar ga je. Je hebt geen macht. Dus zijn er brandmanagers nodig die hun merk ademen, every step of the way. Brandmanagers begrijpen dat iedere conversatie telt. Daar ontbreekt het nogal eens aan.

Lekker chique

Credits halen het mooiste in reclamemensen naar boven. Neem nou dit kleine grafdansje in de Adformatie van 21 juni. Er is een tijd en plaats voor alles. Hier kloppen noch tijd noch plaats.