Een brandmanager die zijn bureaus uitkaffert, is zelden een goede brandmanager

Je hoort het wel eens, de roep om een merkregiseur. Merken zouden een in stukjes gehakt zieltogend bestaan leiden in de handen van een leger bureaus en ingevlogen creatieven. Het verband is zoek. Oplossingen worden ook aangedragen. Ligt hier geen schone taak voor senior creatieven las ik op Adformatie Online? Senior creatieven? 

De tijd dat reclamemakers het merk bestierden, ligt alweer tien jaar achter ons. De merkverantwoordelijkheid ligt toch echt bij van de eigenaar van het merk. Die we voor het gemak maar even de brandmanager noemen. Opgestuwd door resultaatafspraken en kostenbeheersing verliest deze nog al eens de essentie uit het oog. Althans zo lijkt het. Begrijpen ze wel wat een merk is? Nu.

Een merk is de conversatie over dat merk

Als je wilt weten of brandmanagers snappen wat een merk is, kijk dan naar de manier waarop op ze met hun bureaus omgaan. Omarmen ze de discussie, zijn ze lastig maar rechtvaardig, geven ze ruimte, zijn ze loyaal? Of voeren ze een voortdurend kostengevecht, gedragen ze zich als hangjongeren en laven ze zich aan hun macht? Is dat laatste het geval, dan is er serieus iets mis. 

Het merk is de conversatie over dat merk. Punt. Iedere conversatie telt. Dus bureautje afbekken is slecht voor de conversatie. Hoe fraai de commercial ook is die je op de buis slingert. De dagen van de bordkartonnen façade zijn voorbij. Eén Libor-rente gerucht en daar ga je. Je hebt geen macht. Dus zijn er brandmanagers nodig die hun merk ademen, every step of the way. Brandmanagers begrijpen dat iedere conversatie telt. Daar ontbreekt het nogal eens aan.