De ADCN besluit om de jury te verzwaren, nu komt het voor dat er geen lampwinnaars in zitten. Ja en hoe kun je nu oordelen over andermans werk als je niet ten minste zelf ooit in staat bent geweest zo'n glimmend ding naar je hut te slepen. Waar! Andersom geldt ook dat de lampwinnaar van gisteren waarschijnlijk geen reet meer snapt van het razendsnel verschuivende communicatielandschap. Resultaten uit het verleden bieden immers geen garantie voor de toekomst.
Prima allemaal, maar dan zit ik toch even met die bronzen lamp in mijn maag. Dat is zoiets als de propedeuse halen. Vet, maar niet cool. Of andersom. Dat is middelmaat belonen. Meedoen belangrijker maken dan winnen. Erosie, devaluatie, verniksing.
Het probleem van de prijs der prijzen is veeleer dat er niet zoveel geweldig (zichtbaar) werk gemaakt wordt. Dus is het beter om per categorie één reus het podium op slepen. Welja, zoals de Oscars. Hét idee! En niet zoals nu, 'n idee, over verschillende categorieën bekronen ... zilver hier, brons daar ... blije beppers voor de vierde keer op het podium ... Neen: één idee, één categorie, één lamp. Dé lamp. De archetypische lamp die verrot moeilijk te winnen is. Kijk, dán doet het er toe wie er in de jury zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten